حسین شریعتمداری در یادداشتی نوشت:آن شب، قورباغه ها دیرتر از شب های دیگر به آبگیر محل سکونت خود بازگشته بودند. گشت و گذار آنها در اطراف آبگیر به درازا کشیده بود و حالا خسته و کوفته، برای پریدن به درون برکه آماده می شدند. رئیس قورباغه ها، اما با نگرانی دستور توقف داد. او درون برکه دشمن خارجی دیده بود! قورباغه های دیگر هم با اشاره او متوجه حضور دشمن شدند. لشگریان دشمن در یک صف منظم که متراکم و سفید رنگ به نظر می رسید درون برکه موضع گرفته بودند. رئیس قورباغه ها، افراد تحت امر خود را به صف کرد، میمنه و میسره... و با دستور او حمله آغاز شد، قورباغه ها به درون برکه پریدند و صدای شالاپ و شلوپ آنها آرامش شبانه برکه را برهم زد. ساعتی بعد، فرمانده قورباغه ها دستور پایان عملیات را صادر کرد. دشمن به طور کامل از بین رفته و کمترین اثری از آن در برکه دیده نمی شد!.... قورباغه ها نمی دانستند و شاید هنوز هم نمی دانند که آنچه آن شب در برکه دیده بودند، عکس کهکشان شیری بود، با میلیاردها میلیارد ستاره بزرگتر از خورشید و میلیاردها منظومه عظیم تر از منظومه شمسی ما.... 

ماجرای برکناری وزیر اطلاعات از سوی رئیس جمهور و ابقای ایشان با حکم رهبر معظم انقلاب در طول عمر ?? ساله جمهوری اسلامی ایران نه اولین نمونه از این دست، بوده است و نه احتمالا آخرین آنها خواهد بود. در فاصله سی و چند ساله اخیر، بارها شاهد بوده ایم که رؤسای قوای سه گانه و از جمله رؤسای وقت قوه مجریه دست به اقداماتی زده و تصمیم هایی گرفته اند که رهبری انقلاب چه امام راحل(ره) و چه خلف حاضر ایشان به علت ناهمخوانی اینگونه تصمیم ها با مصالح عالیه نظام از انجام آن جلوگیری کرده اند و این چرخه بسیار طبیعی و تعریف شده در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اگرچه گاهی از اوقات با تفسیر و تحلیل هایی از سوی این و آن روبرو بوده است ولی هیچ گاه کمترین خللی در حرکت پرشتاب نظام ایجاد نکرده و مخالفت با تصمیم فلان مسئول، مانع تقدیر رهبری از خدمات برجسته آنان و یا نادیده گرفتن آن خدمات از سوی مردم نبوده است و این روالی شناخته شده و خالی از ابهام در میان مردم و مسئولان است. به قول رهبر معظم انقلاب در بیانات روز شنبه ایشان؛ «ما که راجع به شخص قضاوت نمی کنیم؛ ما کار را، خط را، جهت گیری را ملاک و معیار قرار می دهیم. آنجایی که کار و خدمت و تلاش هست، حمایت ما هست، حمایت مردم هست. و بحمدالله امروز کار دارد انجام می گیرد. مسئولین دولتی هم حقاً و انصافاً دارند تلاش می کنند؛ هم اعضای دولت، هم بخصوص خود رئیس جمهور. اینها شب و روز ندارند؛ من می بینم، من از نزدیک شاهدم. اینها دائم مشغول کارند، مشغول خدمت و تلاشند. خب، اینها برای کشور خیلی با ارزش است.» 

و در ادامه تاکید می فرمایند که ایشان بنای ورود به کارها و تصمیم های دولت را ندارند- دقیقا مانند حضرت امام(ره)- و می افزایند «مگر آنجایی که احساس کنم یک مصلحتی دارد تفویت می شود مثل این که در همین قضیه اخیر- وزارت اطلاعات- اینجوری بود. انسان احساس می کند یک مصلحت بزرگی دارد مورد غفلت قرار می گیرد. خب، انسان وارد می شود که جلوی این تفویت مصلحت را بگیرد. این مسئله مهمی نیست. نظائرش هم اتفاق می افتد. اما مخالفین، دشمنان بیرونی، تریبون دارهای بین المللی، بوق های تبلیغاتی، از همین مسئله استفاده می کنند برای اینکه فضای تبلیغاتی را شلوغ کنند». 

ماجرای اخیر به همین سادگی بود. اتخاذ یک تصمیم نسنجیده از سوی رئیس جمهور و جلوگیری رهبری معظم انقلاب از انجام آن. اتفاقی که به قول آقا «آنچنان هم از اهمیت بالایی برخوردار نبود» و «نظائرش هم اتفاق می افتد». 

بدیهی است جناب احمدی نژاد اگرچه رئیس جمهوری مکتبی، مردمی، پاکدست، ساده زیست، پرکار، شجاع و برخوردار از برخی خصوصیات ارزشی منحصربه فرد نیز هست ولی به یقین خود را معصوم و مبرای از خطا نمی داند- و نباید بداند- بنابراین، اگر این خطا در حد و اندازه یک تصمیم خلاف مصلحت نظام و خطرآفرین باشد - که مورد اخیر اینگونه بوده است- رئیس جمهور محترم به حکم عقل و شرع بایستی به خاطر پیشگیری و ممانعت از وقوع آن پیشانی شکر به آستان ربوبی سائیده و از ژرفای دل این موهبت الهی را پاس بدارد و اساساً، یکی از برکات حضور ولی فقیه بر بلندای نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، هدایت به صراط مستقیم و نشان دادن «باید»ها و «نباید»ها برای رسیدن به قله های بلند رستگاری است. و از دیگر سو، همانگونه که رهبر معظم انقلاب تأکید داشته و دارند، مردم نیز خدمات شبانه روزی و خستگی ناپذیر رئیس جمهور منتخب خود را پاس می دارند و با تمکین ایشان به نظر لازم الاتباع رهبر بزرگوار خویش، خطای یاد شده را به حساب «خط» نمی گذارند، چرا که ویژگی های برجسته و بعضاً منحصر به فرد دکتر احمدی نژاد را به چشم دیده و حلاوت آن را به وضوح چشیده اند و اگر نسبت به حضور یک جریان انحرافی در کنار رئیس جمهور منتخب خود گلایه دارند، این گلایه در حمایت واقعی از رئیس جمهور ریشه دارد و برخاسته از نگرانی برای دولت ایشان است و پر واضح است که علی رغم این نگرانی و گلایه، از پشتیبانی رئیس جمهور منتخب خویش پا پس نمی کشند و عرصه را برای تاخت و تاز دشمنان بیرونی و دنباله های داخلی آنها خالی نمی گذارند. 

این وجیزه اما، در پی واگویه نکته دیگری است و آن، این که طی چند روز گذشته، دشمنان بیرونی، همه توان تبلیغاتی و رسانه ای خود را به کار گرفته اند تا از «کاه» ماجرای یاد شده، «کوه» بسازند! و رخدادی بسیار معمولی را «چالشی بزرگ»! در نظام جمهوری اسلامی ایران قلمداد کنند! چرا...؟! آیا رخداداخیر، نشانه ای از ایجاد اختلال در حرکت پرشتاب ایران اسلامی در خود دارد؟! پاسخ منفی است، پس اینهمه جار و جنجال برای چیست؟ نگاهی به منطقه بیندازید. دیکتاتورهای دست نشانده آمریکا و اسرائیل در کشورهای اسلامی، یکی پس از دیگری به زباله دان تاریخ فرستاده می شوند، خیزش عظیم و برخاسته از باورهای اسلامی ملت های مسلمان امان قدرت های استکباری و عوامل منطقه ای آنها را بریده است. بن علی فرار را بر قرار ترجیح می دهد. مبارک به محاکمه کشیده می شود. علی عبدالله صالح دیکتاتور یمن در مقابل خروش بی وقفه مردم سر تسلیم فرود می آورد. نتانیاهو با درماندگی اعلام می کند که حضور خمینی[ره] را در تمامی خاورمیانه و آفریقا احساس می کند، پادشاه عربستان صدای شکستن استخوان های خود را به وضوح می شنود، بحرین، اردن، لیبی و ... همه جا، انقلاب اسلامی برخاسته از ایران است که حرف آخر را می زند... 

حالا خودتان قضاوت کنید که آیا جنجال تبلیغاتی پر سر و صدای آمریکا و متحدانش به توهم قورباغه هایی که در صدر این مقال به آن اشاره شده بود شبیه نیست؟ مگر با شالاپ و شلوپ چند قورباغه می توان به جنگ کهکشان شیری رفت؟! به سروده خواجه شیراز؛
«ای مگس، عرصه سیمرغ نه جولانگه توست، عرض خود می بری» و به قول امام راحل(ره) «کذا و کذا...» یعنی زحمت ما هم نمی داری!